Telefoon gemist om 10u53.
Dat staat op mijn smartphone.
Het was een berichtje van Carine, de vrouw van mijn broer Chris: hij was opgenomen in het UZ en lag op intensieve. Ze ging nog wel iets laten weten!
Oesje, da's geen goed nieuws: hij is, zoals reeds eerder gezegd, ook reeds geopereerd in de buik en behandeld tegen kanker.
Ik bel terug: voicemail. Ik vraag haar terug te bellen als ze meer weet. Een half uurtje later belt ze dan en doet ze het verhaal: hij had reeds van woensdag (nu is het zaterdag) pijn in de buik. Het was trouwens niet een beetje, maar verschrikkelijke pijn. Bij mij gaat een lichtje branden: nierstenen!
Iemand die dit ooit al meemaakte (zoals ikzelf) weet hoe erg dit is.
Hij liet foto's maken en aanvankelijk dacht de arts aan galstenen, dus kreeg mijn broer daar iets tegen en een Dafalganeke tegen de pijn. Toen er echter bloed en etter in de urine bleek te zitten moest hij zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis. Daar hebben ze zijn dossier en werd hij direct op intensieve zorgen geplaatst.
Zijn lieve vrouw was er helemaal ondersteboven van.
Ik heb hem 's avonds bezocht en keerde wel redelijk gerustgesteld terug: alles leek onder controle; Hij vertelde mij dat ze ontdekt hadden dat er één of meerdere stenen in het nierbekken zat, die men er met enkele drains probeerden uit te sluizen. Ze hadden er goede hoop op maandag een oplossing te vinden voor eventuele overgebleven stenen en dat hij zelfs op maandag misschien huiswaarts zou mogen. Logisch: als de stenen eruit zijn is dit ook opgelost - letterlijk en figuurlijk.
Ik weet dat hij, zoals ik, een vechter is en er zich (terug) zal doorslaan.
Maar... het was wel schrikken, wat ik hem ook heb gezegd.
Ik weet dat het op een zeker moment moet gebeuren, maar ik vind het te vroeg om de broer waar ik zoveel steun aan had reeds te moeten missen!
Volhouden en doorgaan, Chris!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten