Om er de s... van te krijgen

In een vorig berichtje kwamen aambeien ter sprake. De arts vond het nodig om mijn darmen toch aan een grondig onderzoek te onderwerpen, iets wat ik beaam.
Ik weet dat dit allesbehalve een leuk onderzoek is. Het idee dat een arts met een lange buis in je achterste gaat koteren vind ik niet echt aantrekkelijk.
De voorbereiding echter vind ik nog minder leuk.
Het onderzoek was op maandag, dus vanaf zondagnamiddag mocht ik niets meer eten en een mengsel drinken dat er dus bovenaan in ging en dan kort daarna achteraan terug uitging! Beter gezegd: het spoot eruit! En stinken, man!
Na enkele uurtjes was ongeveer alles eruit (was ook mijn energie weg!) om dan de volgende morgen terug te herbeginnen.
Hetzelfde procede: ik heb op korte tijd even veel toiletbezoeken gedaan als anders op een lange periode.
Op naar het ziekenhuis dan, geflankeerd door vrouw en dochter (merci voor de ondersteuning), om daar een enerverend tijdje te moeten wachten tot het mijn beurt is (bandwerk is een woord dat in mij opkwam, want ik was niet alleen). Eens in de onderzoekruimte en na het inademen van een verdovingsmiddel stelde ik vast dat ik niks merkte van het onderzoek. De docter zei me dat hij me een maskertje ging geven en dat ik in slaap ging vallen, wat ik raar vond, want ik hoorde alles, zelfs de verpleegster, die me zei dat ik...wakker mocht worden.
Een uurtje later kwam de arts me vertellen dat alles in orde was en dat ik binnen 5 jaar eens terug moest komen.
Eind goed, al goed. Het was toch de moeite waard.