Niet bepaald goed geslapen: ik ben een 'buikslaper' maar met de 'buizerijen' (een infuus, een sonde en een drain) lukte dat niet. Kwam daarbij nog dat mijn buurman, Oswald, een 4-tal keren gemonitord werd (bloeddruk, temperatuur, infuus) en je begrijpt dat ik veel keren geslapen heb.
Ik begin me echter steeds beter te voelen en als ze dan de sonde eruit halen voel ik me al een beetje 'verlost'. De drain moest nog worden ingekort, en bij mijn opmerking dat die reeds ingekort is, geeft de verpleegster me een knipoog.
Wat later kort ze de drain in, een 5-tal in plaats van 4 cm, maar ... hij blijft toch zitten. Jammer.
Ik zeg tegen de verpleegster dat ik me zelf wou wassen. Ze zegt me dat dit goed is en als ik hulp nodig heb maar moet bellen. Alles lukt echter zonder problemen en als ik mijn broek aantrek valt plots ... mijn drain uit. Ik verwittig de verpleegster daarvan en ze zegt me dat ik dat goed regelde. Niet dus, maar ze gelooft me niet. Feit is dat de drain eruit is. Enkel nog een infuus, maar dat mag eruit als ik goed reageer op vast voedsel.
Brackskes kunnen wel goed eten en verteren, dus da's geen probleem.
Wat later komt de chirurg binnen. "Ach, alles gaat goed precies. Wanneer wil je naar huis? Morgen of overmorgen?" "Morgen past het best", zeg ik."Ok! " zegt hij."Ik heb nog geen nieuws van de patholoog, maar laat je dat wel weten. Je kan dus naar huis, maar wel om te RUSTEN!"
Hij verdwijnt en 10 minuten later komt de verpleegster met een telefoon en dat de docter me wil spreken. Oesje, slecht nieuws?
"Ik kreeg net de uitslag van de patholoog. Er zat inderdaad een kwaadaardige cyste van een dikke 5 cm in de nier. We hebben ze er dus uitgehaald samen met nogal wat vetweefsel errond. Daarin is geen enkel spoor gevonden van kwaadaardige kankercellen! Ik ben er voor 99,9% zeker van dat alles eruit is. Nu dus nog enkel recupereren en dan gezond weer verder!"
Ik voel bijna letterlijk het pak van mijn hart vallen. Ik ben er ook van overtuigd dat moest mijn vrouwtje erbij geweest zijn ze de docter rond de nek zou gevlogen zijn.
Een beetje later belt mijn dochter: ze kreeg de boodschap van haar promotor dat ze haar thesis kan indienen en dat dit er heel goed uitziet. Nog fantastisch nieuws.
Ik leg nog maar goed de telefoon dicht als mijn broer Chris dan belt. Ik kan hem dan ook het goede nieuws melden, hij schrikt een beetje dat ik al naar huis mag, maar is heel blij en zal in het weekend eens proberen binnen springen.
Beetje bij beetje sijpelt dan heel mijn dichte familie binnen: vrouwtje, dat ontroerd en ongelovig me een dikke knuffel geeft ("Nu al naar huis? Da meen je nie."), oudste zoon met vrouw (die er een beetje moe uit zien allebei) en uiteindelijk dochter Babs met vriend Carlo. Ondertussen belde jongste zoon Benjamin eens tijdens het blokken om te vragen hoe het was.
Het is al halfnegen als de ganse stoet gepasseerd is.
Samen met Oswald naar voetbal gekeken (Gent verloor van Anderlecht met 1-0 in de beker), maar dan sloeg de vermoeidheid toe.
Een betere nacht zonder 'buizerijen'?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten