Huisarts

Myriam zegt: "ik kon het niet geloven toen ik je berichtje kreeg! Weeral bij hun!"
Ze is reeds meer dan twintig jaren onze huisarts, evolueerde min of meer tot de vriendenkring (ik leerde een paar van haar 4 kinderen zwemmen en heb ook goed contact met haar echtgenoot, een orthopedist, die, zoals ik, een fervent fietser is).Meestal klinkt haar aanstekelijke lach in haar kabinet, maar nu kijkt ze me toch vol medeleven (of is het compassie?) aan.
"Je kan op twee manieren reageren", zeg ik: "ofwel ga je in een hoekje zitten wenen, ofwel ga je er met volle moed tegen in! Je kent me al lang genoeg om te weten wat ik kies!"
"Klopt, als jullie komen is het altijd serieus. Heb je ondertussen reeds onderzoeken gehad?"
"Ik kreeg een scanner van de longen of daar geen vuile beestjes zitten."
"En?" "Weet ik nog niet."
Mijn vrouw naast me geeft Myriam een vragende blik.
Myriam zegt:"Wil ik eens bellen?" Vrouw glundert, maar is ook een beetje bang.
Eerste poging: bezet. Tweede poging: doorverbonden. "Ja, er werd een scan genomen van Dhr Johan Bracke, geboortedatum 18 februari 1958, longen. Ja. Ja. Juist. Dank U!"
Haar gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen, de lach is terug! Ik voel bijna fysiek het pak van het hart van mijn vrouw vallen.
Ik ben ook opgelucht: toch een beetje goed nieuws: er is nergens een spoor van uitzaaiingen!
We doen de papierslag. "Hoe lang denk je dat ik 'buiten strijd' ben?" "Je mag toch rekenen op een 9 à 10 weken". Kort uitrekenen geeft me: thuis tot de paasvakantie. Komt redelijk goed uit, vind ik.
Buiten  vliegt mijn vrouw rond mijn nek en beslissen we thuis te vieren met 2 kleine pakjes, een frikandel special en een taco van frituur 'de lekkere friet'.