Trop is...

Vrijdagmorgen.
Goed geslapen!
Geen buisjes, een eigen kussen, plaats, vertrouwde geuren, ... .
Ik had mijn vrouw de avond ervoor gevraagd om AUB bij zichzelf geen 3 x de bloeddruk te meten (zoals bij Oswald in de kliniek) en me om 6 uur geen thermometer te geven voor mijn temperatuur.
Ze deed dit dus niet!
Ik voel me 1000 man sterk.
De pijn valt ook heel goed mee.
Na een rustige voormiddag, met plaagstootjes aan mijn vrouw ("moet ik her nog wat kuisen?" "Zijn er nog werkskes?" - na 32 jaar werkt dat nog altijd) vertrekt ze tegen de middag naar de school waar ze les geeft.
Ik krijg een hele boel raadgevingen (en orders) mee, onder andere: "Kristien (de buurvrouw) heeft beloofd  om eens te komen kijken of je iets nodig hebt".
Een half uurtje later springt mijn dochter binnen. "Hoi paps, ik heb nog wat tijd over voor ik moet beginnen werken, dus dacht ik om bij mijne papa een boterhammeke te komen eten".
Het wordt gezellige praat-maaltijd.
Als ze vertrokken is zet ik me om naar een tennismatch te kijken van de Australian Open. 'Flipper' heeft gewonnen en staat in de 4de ronde! Knap.
Ik krijg een beetje later telefoon. Mijn vrouw: "Is Kristien reeds geweest?" (Controle?).
Neen dus.
Ik leg neer en twee minuten later hoor ik voetengeklop om de sneeuw eraf te krijgen en tikjes op de achterdeur. Kristien en Roland.
Aangezien Roland heel recent een operatie aan de knie had wordt het eigenlijk een babbel over docters, ziekenhuizen, herstel,... . Maar aangezien we allemaal graag lachen wordt dit ook wel leuk, ondanks het over ziekte gaat.
Ze vertrekken en ik kijk een beetje verder naar het tennis. Eindelijk wat rust.
Maar na een half uurtje valt Carlo - de vriend van mijn dochter - binnen.
Er is namelijk afgesproken om vanavond een aantal zaken te vieren: het begin van mijn herstel en het succesvol indienen van de thesis van mijn dochter.
Dan is het de beurt aan mijn vrouw die alle boodschappen binnensjouwt, daarna Benjamin, terug van studeren en uiteindelijk de oudste zoon Tim met zijn vrouw Kathleen.
Crowded dus.
Het wordt, zoals vanouds, een hele leuke, gezellige avond, met macaroni met hesp en kaas (ik eet dat graag, en mijn vrouw had dit beloofd - mijn kinderen eten dit ook graag, behalve mijn dochter, maar die kwam pas later omdat ze tot 20 uur moest werken).
Om 22 uur echter voel ik langzamaan de energie uit mij weglopen.
Ik denk dat de kinderen dit ook zagen want ze breken op.
Hoog tijd om in bed te kruipen want, zoals men zegt "mijn pijp is uit". Ik ben toch niet zo sterk ik dacht in de voormiddag.
Trop is te veel, zoals Van Den Boeynants zei.