Terug op de kamer

Een hele voormiddag lig ik nog op de recovery, wordt de bloeddruk gemonitord (115 op  68 zie ik) en de hartslag (tussen 60 en 65).
De chirurg komt binnen en vraagt hoe het is. Ik kan niets anders zeggen dan "goed".
Op mijn vraag of nu alles in orde is, zegt hij mij dat er met de nier nog heel veel vetweefsel meekwam, waarin niks abnormaal te zien was. Hij heeft er vertrouwen in dat alles in orde komt.
Daarna wordt ik gewassen door Stijn, de joviale verpleger, die me zegt dat ik nog een beetje moet wachten om op de kamer te gaan wegens personeelstekort.
Geen probleem, we kunnen ondertussen wat keuvelen over de 20 cm sneeuw die vannacht viel.
Om 11u30 mag ik dan op de kamer.
Dochterlief valt om 2 uur binnen.
"Hoe is het?" "Goed." "Ongelofelijk, maar goed, he."
Wat later valt, stuk voor stuk, de rest van de familie binnen, met als laatsten Tim en Kathleen.
Ik merk dat ik toch vermoeid ben. Ik kreeg ook een klein beetje koorts.
Rond 8 uur krijg ik een koortswerend middel dat vlug helpt.
Ik val vlug in slaap.