"Ongelofelijk. Nooit gezien." Mijn buurman Oswald kan er niet van over: maandag een nier eruit, donderdag naar huis.
"Moest dit dertig jaar geleden gebeuren, heel het dorp sprak erover en je zou ik weet niet hoe lang in het ziekenhuis liggen. Niet te doen."
Het is inderdaad snel, maar storen doet het me allerminst.
No place like home!
De nacht was al iets beter dan de vorige (kon nu wel op de buik, alhoewel veel bewegen een beetje pijnlijk was), maar Oswald moest terug enkele keren gemonitord worden en de verpleegster kwam toch regelmatig kijken naar mijn buurman die niet zo'n goede nacht had.
Ik hoop in mijn eigen bedje eens goed te kunnen slapen vannacht!
De morgen sijpelt verder, ik toon Oswald enkele mogelijkheden van de tablet ("Kijk, is dat Uw huis?" "Ja, hoe doe je dat?"), neem ruim de tijd om me eens goed te wassen en begin mijn eigen gerief te verzamelen.
Nog samen met Oswald het middagmaal gegeten (witloof, kalkoenfilet, aardappelen, een chocomousseke en een bloedhete brocollisoep die ik twintig minuten moest laten staan voor ik ze binnenkreeg zonder mijn tong te verbranden) en dan was het wachten tot mijn vrouw me kwam halen.
Iets na 14 uur valt ze binnen, ik neem afscheid van een emotionele Oswald en we vertrekken naar huis.
Het is -4° dus heb ik het wat frisjes bij het buitenkomen, maar ik lijk niet de enige te zijn.
Als de rit naar huis erop zit (na een stop bij de apotheker) voel ik dat dit toch wat krachten kostte.
Oplossing: thuis in de zetel placeren en gewoon genieten van het eenvoudig 'thuis zijn'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten