Ik lag goed te slapen om halftwee ('s nachts), toen ik plots heel luid boem, boem, boem-boem hoorde, gevolgd door een schreeuw.
Snel uit het bed springen gebeurde intuïtief, om dan vast te stellen dat mijn vrouw de wet van de zwaartekracht had ondervonden: als je sukkelt op de derde bovenste trap, dan val je naar beneden.
Adem inhouden en zo snel mogelijk helpen.
Probleem: ze lag op de derde trap (van onderen) en ik had een probleem om ze naar beneden te krijgen (heffen verbood zichzelf, ondanks een verwoede poging). Ze dan toch voorzichtig beneden gekregen, plat gelegd, met een kussentje onder haar, mezelf afvragend wat te doen.
Er waren reeds tekenen dat er niks echt alarmerend aan de hand was (beweging in alle ledematen) en op de vraag of er een ziekenwagen moest komen kwam ontkenning (ik zou ze ook niet in een auto gekregen hebben!).
Na wat bekomen van de slag, letterlijk naar boven gekropen om ze dan in bed te helpen, met pijnstillers in de buurt en de belofte dat als er iets scheelde ze me direct zou wakker maken!
's Morgens wakker geworden met een slapende vrouw naast mij.
Toen ze wakker was de schade opgemeten: veel pijn aan de ribben, en een blauwkleurige poep. Ook de elleboog had wat schade en de schouder was stram.
Afgewacht hoe dit zou evolueren en de volgende dag de huisarts laten komen. Die schreef een foto voor (natuurlijk - zeker is zeker), iets wat toch relatief goed nieuws bracht: geen breuk aan de heup of het bekken.
Wel zeker één (misschien twee) ribben gebroken, maar dit kan enkel genezen door te rusten.
Achteraf toch de bemerking gemaakt: het kon veel erger geweest zijn!
We kunnen elkaar aanvullen nu: twee halve maken één!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten