Zaterdagmorgen.
Om 7u30 uit bed (midden de nacht!).
Indoorvoetbaltornooi in Laarne.
Tweestrijd: zeg ik het of niet? Neen, het goede moment is daarvoor nog niet aangebroken. Eerst Sven verwittigen.
Er wordt drie maal zwaar verloren - de jongens ondervinden dat er nog heel veel werk aan de winkel is.
Terug thuis zit mijn dochter (ook een lieve vrouw! - uiteraard) met haar (lieve) vriend. Er wordt gevraagd hoe het is en hoe ik me voel.
Wel: een beetje moe, maar meer door het vroege opstaan (ik ben dat niet meer gewoon) dan mijn ziekte. Eigenlijk voel ik daar weinig van.
Er wordt ook gevraagd hoe het tornooi was en er wordt terug gelachen. Eigenlijk is er al redelijk wat gelachen sinds gisteren.
Ook wat geweend, maar dat was niet onverwacht.
Tijd dan om bij Tony en Dorothy te gaan, de in dit vermaledijde jaar teruggevonden neef van mijn vrouw.
Bij de binnenkomst heb ik het gevoel dat iedereen heel voorzichtig is in het aanspreken: oei, hij is ziek, wat moeten we zeggen, hoe zal hij reageren.
Zoals ik al zei: raar! Wel te begrijpen, maar onnodig: ik ben niet veranderd.
Er wordt weinig over mijn ziekte gepraat (daar is ook niet zo veel over te zeggen, vind ik) en het wordt terug een heel gezellige geslaagde namiddag-avond.
's Avonds nog enkele mailtjes gestuurd en heel goed geslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten