Babs is jarig vandaag.
In een vorig bericht (4 jaren geleden) vertelde ik reeds dat mijn dochter op vrouwendag geboren werd. Een link daarheen: verjaardag op vrouwendag
Ondertussen is ze getrouwd met een partner die haar in dik en dun steunt (ze diëten zelfs simultaan), maar in haar ogen was dit niet 'voor echt', want alhoewel er wel een feestje was (in intieme kring, waar we ons fantastisch hebben geamuseerd!) waren te weinig toeters en bellen aanwezig.
De 'echte' trouw, met alles erop en eraan, komt er nog aan en ze zijn in volle voorbereiding daarop.
Ik trek me hieraan op.
Noem me een softe family-man, ik heb er geen bezwaar tegen, want dat klopt.
Als ik zie hoe we erin slaagden (met een dikke dankjewel aan het vrouwtje uiteraard) onze waarden door te geven aan onze kinderen, waarin het samen-zijn, familiegebeuren en grondwaarden van de maatschappij, zoals respect, onvoorwaardelijke steun, medeleven en liefde de basis zijn ben ik enorm trots.
Alleen al het feit dat ze een partner zochten die aan deze waarden voldeed, alle 3 mijn kinderen, omdat ze ons als voorbeeld namen en probeerden ons te volgen geeft me een gevoel van fierheid, geluk en, misschien raar om zeggen, onsterfelijkheid: Opajo zal nog lang over-leven.
En steun, ook al is het in kleine dingen (en eigenlijk heb ik dit liefst zo, gewoon als eens denken aan mij en me dit laten weten is genoeg) heb ik wel nodig, want ik zit in een periode dat er elk ogenblik duizenden gedachten door mijn hoofd gaan. Verwarring en/of afsluiten is dan niet onlogisch, want zoals Van Den Boeynants ooit zei: trop is te veel.
Maar: op dagen als deze kan ik teruggrijpen naar structuur: het is vrouwendag, mijn dochter, die me graag ziet, is jarig en zowel zij als ik proberen er een leuke dag van te maken.
Proficiat Babs, geniet ervan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten