Kortsluiting

Na een dagje waar ik lang fietste (zie vorig bericht) en me terug goed voelde na een slechte nacht kreeg ik 's avonds kortsluiting.
Mijn jongste zoon is terug uit Korea en hij kwam op bezoek met zijn verloofde. Heel leuk en gezellig, maar op een gegeven moment lokt mijn echtgenote een discussie uit met te zeggen dat er terug een nieuwe maatregel komt in de pensioenhervorming waardoor we waarschijnlijk enkele euro's minder pensioen zullen krijgen.
En, in zijn jeugd: de jongste zoon trapte de voorzet staalhard binnen, door te vragen om de redenering eens om te keren: hoe komt het dat ze verplicht zijn die maatregelen te nemen, wie gaat dat blijven betalen (de huidige generatie, hé!), wie zal het moeilijker hebben om genoeg te sparen voor een oude dag,...
Ik voelde me in een duel tussen 2 cowboys die naar elkaar schoten en af en toe doel troffen.
Langzaamaan voelde ik me verstarren: ik wou dit niet, het voortdurend geargumenteer met weerwoorden en terug woordsalvo's waarin iedereen gelijk en ongelijk heeft.
Het werd beetje bij beetje grijs en zwart in mijn hoofd.
Ik probeerde me weg te stoppen achter het lezen van een Bongobon die ik kreeg voor mijn verjaardag, maar werd af en toe in de discussie terug getrokken ("vind je dat ook niet?).
Ik ging dan maar de was uit de droogkast halen en die opplooien, maar toen gaf ik het op.
Toen ik zei dat ik dit nog niet aankon, was er wat verbijstering (waarom zei je dit niet?), en na een korte uitleg (ik wou jullie gesprek niet verstoren, maar wil me nu wel terugtrekken en slapen) viel er een stilte en wenste ze me dan vlug een goede nacht.
Ik was een beetje bang voor de nacht, maar dat bleek niet nodig: ik sliep goed en werd redelijk uitgerust wakker.
Waarschijnlijk zal ik wat vlugger moeten reageren als ik zo iets tegenkom.
Een goede vraag voor mijn coach, denk ik.
Maar: ik zal zelf op het antwoord moeten komen.
Nu nog de juiste vragen krijgen.