De frustratie spatte eraf in mijn vorig bericht.
Je zou dan denken dat ik zo de ganse dag rondloop.
Neen, dus: dit zou nergens goed voor zijn. Dat zou me niet helpen, integendeel.
In hoofdzaak voel ik me echter moe.
Ik krijg de indruk dat ik elke 'normale' inspanning dubbel moet leveren, op elk gebied.
Vorige week reed ik de eerste groepsrit met de wielerclub mee. Ik rijd sinds vorig jaar (omdat ik dit zelf wou en regelde) mee met de C-ploeg van de club. Dat zijn de 'oudjes', enkele vrouwen (af en toe), nieuwkomers en mensen die een recuperatieritje willen doen. We rijden aan een gezapig tempo (25 km/uur) en niet te ver (tussen de 55 à 75 km).
Toen we telden hoeveel er meereden zei ik: 6 en een half. Er rijdt ook een verpleegster van Sint-Lucas mee en die vroeg me tijdens de rit waarom ik 6,5 zei en toen vertelde ik dat ik met een burn-out zat. Ze zei dat het ze het sterk vond dat ik de moed had om mee te rijden, en toen vertelde ik haar dat ik voor elke kilometer die ze deed ik waarschijnlijk dubbel zo veel energie had verbruikt dan zij, vandaar de halve.
En dit beperkt zich niet tot het fietsen, maar in ongeveer alles wat ik doe.
Doseren en rusten zijn waarschijnlijk de oplossing, denk ik.
Ik wil wel een aantal zaken doen en forceer me een beetje om die te doen, maar zoals het met kabouter Lui's woorden te zeggen: "ik word daar zo moe van!".
Vergeten is ook zo iets: ik moet me echt concentreren op alles wat ik doe of van plan ben te doen, want ik vergeet gewoon waarmee ik bezig ben. Ik ga buiten naar de garage en ben dan vergeten waarom. In de winkel moet ik een lijstje mee hebben, want ik zou de helft niet aankopen. In de club viel me op dat ik meer dan de helft van de leden hun naam vergeten was, alhoewel ik die al jaren ken en ze samen met mij op reis gingen met de club.
Dat zal allemaal wel symptomatisch zijn.
Ik hoop dat ik dat relatief snel overwin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten